De geschiedenis van de Nunchaku
De exacte geschiedenis van de nunchaku is niet bekend. Men heeft wel een vermoeden hoe het is verlopen. Naar alle waarschijnlijkheid was de nunchaku van oorsprong een landbouwwerktuig. Het werd gebruikt als dorsvlegel of als paardenbit. In de 13e en 14e eeuw was er een emigratiestroom van Chinezen naar Okinawa, een eiland in de buurt van Japan.
De Chinezen vestigden zich vooral in de stad Kumemura. Ze beheersten diverse vechtsporten, waaronder een sport waarbij ze gebruik maakten van een wapen. Ze noemden dit wapen “shuang chin kun” en “shuang tse”. De Japanners waren zeer geïnteresseerd in deze vechtsport. Ze trokken in grote getalen naar Kumemura om de kunst van deze sport onder de knie te krijgen. De daarbij overgenomen technieken werden later aangepast aan de eigen Japanse opvattingen terwijl daarbij ook de naam van het wapen veranderde.
De Japanners gingen het wapen “nunchaku” noemen. Ze pasten tevens de vorm van het wapen aan. De Chinese uitvoering bestond uit twee door een ketting verbonden ronde stokjes. De Japanse uitvoering bestond uit twee achthoekige stokjes, verbonden door middel van een koord. Deze versie bestond weer uit verschillende variaties.
In de periode 1970-1974 werd West-Europa geconfronteerd met een nieuw fenomeen: de zogenaamde “vechtfilms van Bruce Lee”. De legendarische Kung Fu held Bruce Lee hanteerde in zijn films een fascinerend wapen, de nunchaku. Met deze nunchaku leek de flitsende Bruce Lee een onverslaanbare machine. Het effect van het handwapen was ongekend groot. In bijna alle Europese landen werden de films een groot succes en de sportscholen werden overspoeld met de vraag naar Oosterse gevechtssporten. Met name de nunchaku werd razend populair.
Deze populariteit had echter ook een keerzijde. De nunchaku werd menigmaal aangetroffen bij straatgevechten en kreeg het imago van een statussymbool. Jongelui vonden het gewoon stoer staan om een nunchaku in het bezit te hebben, ondanks dat zij er absoluut niet mee om konden gaan. In de volksmond kreeg dit Oosterse handwapen al snel de mismaakte term “wurgstokjes”; een absoluut verkeerd gekozen term aangezien de kracht van het wapen schuilt in het slaan en zeker niet het wurgen. Maar het leed was al geschied. In Nederland informeerde de overheid naar de herkomst van de nunchaku. De toenmalige Budo Bond Nederland (Judo/Karate en Taekwondo) diende de overheid van een onjuist advies. Naar de mening van de Budo Bond Nederland was de nunchaku “een agressief wapen” en was hier niet als Oosterse vechtsport erkend.
De nunchaku maakte echter deel uit van het Okinawa Kobujutsu, de kunst van het hanteren van klassieke karate-wapens. De Budo Bond Nederland maakte dus een grote blunder en de overheid nam het “deskundige” advies dankbaar in ontvangst. De nunchaku werd geplaatst in de”Wet tot wering van ongewenste handwapenen”, naast ploertendoders, boksbeugels en valmessen! De beoefening met de nunchaku werd dus voor iedereen, inclusief de serieuze Karate-ka’s, onmogelijk.
Dit veranderde toen de Amstelvener Milco Lambrecht in 1984 een door het vechtsportblad Zendokan georganiseerd toernooi won waarin de vaardigheid met de nunchaku centraal stond. Op dat moment werd de basis gelegd voor het hedendaagse Nunchaku-do. Milco Lambrecht verzamelde diverse Nunchaku-experts uit het gehele land om zich heen om de mogelijkheden van het veelzijdige wapen uit te diepen. Al gauw ontstond er een groep van enthousiastelingen met maar één doel: van de nunchaku een officiële en zelfstandige sport maken.
Milco Lambrecht ontwikkelde in 1985 een nunchaku van speciale kunststof, de zogenaamde “veiligheids-nunchaku”, waarmee de mogelijkheden nog groter werden. Het werd nu zelfs mogelijk om met de nunchaku wedstrijden (gevechten) van man tegen man te realiseren. Speciale outfits werden ontwikkeld, veiligheidshelmen, wedstrijdregels en exameneisen. De sport kreeg gestalte. Mede door de steun van John Haanen van Veronica-Sport ontwikkelde de kersverse Budosport zich op indrukwekkende wijze. Leraren werden opgeleid en grote toernooien georganiseerd. In 1987 werd de Stichting Nunchaku Nederland (SNN) opgericht.
Deze landelijk overkoepelende organisatie kreeg in recordtijd in 1990 erkenning van het NOC*NSF (toen nog N.S.F) door aansluiting bij de Federatie Oosterse Gevechtskunsten (FOG). De zwart/gele veiligheids-nunchaku van de SNN is de enige erkende nunchaku. Alle andere nunchaku’s zijn tot op heden nog verboden. het Gerechtelijk Laboratorium en het Openbaar Ministerie hebben uitsluitend de nunchaku van de SNN erkend. (informeer altijd naar de zwart/gele veiligheids-nunchaku van de SNN) Het initiatief dat in 1984 was gestart groeide uit tot een landelijke, erkende vechtsport. De nunchaku was niet langer een agressief wapen dat door opgeschoten jongeren op straat werd gebruikt. Op 14 maart 1996 werd de World Nunchaku Association (WNA) opgericht en heeft haar zetel in Amstelveen, Nederland. Bij de WNA zijn momenteel 12 landen aangesloten.
Bron: WNA
The history of the Nunchaku
The exact history of the nunchaku is not known. One has a suspicion how it went.
In all likelihood, the nunchaku was originally an agricultural tool. It was used as a flail or as a horse bit. In the 13th and 14th centuries there was an emigration flow from Chinese to Okinawa, an island near Japan.
The Chinese settled mainly in the city of Kumemura. They controlled various martial arts, including a sport where they used a weapon. They called this weapon “shuang chin kun” and “shuang tse”. The Japanese were very interested in this martial art. They traveled to Kumemura in large numbers to learn the art of this sport. The techniques that were taken over were later adapted to their own Japanese views, while also changing the name of the weapon.
The Japanese were going to call the weapon “nunchaku”. They also adapted the shape of the weapon. The Chinese version consisted of two round sticks connected by a chain. The Japanese version consisted of two octagonal sticks, connected by means of a cord. This version consisted of different variations.
In the period 1970-1974, Western Europe was confronted with a new phenomenon: the so-called “fighting films by Bruce Lee”. The legendary Kung Fu hero Bruce Lee used a fascinating weapon in his films, the nunchaku. With this nunchaku the flashy Bruce Lee seemed an unbeatable machine. The effect of the hand weapon was unprecedented. In almost all European countries the films were a great success and the gyms were flooded with the demand for Eastern combat sports. Especially the nunchaku became extremely popular.
However, this popularity also had a downside. The nunchaku was often encountered in street battles and got the image of a status symbol. Young people thought it was just tough to have a nunchaku in their possession, even though they could not handle it at all. In the vernacular, this Oriental handgun quickly got the disfigured term “wurgersticks”; an absolutely wrongly chosen term since the power of the weapon lies in hitting and certainly not the strangling. But the suffering was already done. In the Netherlands, the government informed about the origin of the nunchaku. The then Budo Federation Netherlands (Judo / Karate and Taekwondo) told the government of an incorrect advice. In the opinion of the Budo Bond Netherlands, the nunchaku was “an aggressive weapon” and was not recognized as Eastern martial arts here. However, the nunchaku was part of the Okinawa Kobujutsu, the art of handling classic karate weapons. So the Budo Bond Netherlands made a big blunder and the government gratefully received the “expert” advice. The nunchaku was placed in the “Law for the protection of unwanted arms”, besides blackjacks, knuckles and fall knives! The practice with the nunchaku became impossible for everyone, including the serious Karate-ka’s. This changed when the Amstelvener Milco Lambrecht in 1984 won a tournament organized by the martial art magazine Zendokan in which the skill with the nunchaku was central. At that time the foundation was laid for the contemporary Nunchaku-do. Milco Lambrecht gathered various Nunchaku experts from around the country to explore the possibilities of the versatile weapon. Soon there was a group of enthusiasts with only one goal: to make the nunchaku an official and independent sport.
Milco Lambrecht developed in 1985 a nunchaku of special plastic, the so-called “security nunchaku”, with which the possibilities became even greater. It was now even possible to realize the man’s nunchaku matches (fights) against man. Special outfits were developed, safety helmets, competition rules and exam requirements. The sport took shape. Thanks in part to the support of John Haanen from Veronica-Sport, the fresh Budosport developed in an impressive way. Teachers were trained and large tournaments organized. In 1987, the Nunchaku Netherlands Foundation (SNN) was established.
This national umbrella organization received in record time in 1990 recognition of the NOC * NSF (then N.S.F) by joining the Federation Eastern Martial Arts (FOG). The black / yellow safety nunchaku from the SNN is the only recognized nunchaku. All other nunchaku’s are still banned to this day. the Judicial Laboratory and the Public Prosecution Service have exclusively recognized SNN nunchaku. (always ask for the SNN black / yellow safety nunchaku) The initiative that started in 1984 became a nationwide, recognized martial arts. The nunchaku was no longer an aggressive weapon used by young people on the street. On March 14, 1996, the World Nunchaku Association (WNA) was established and has its headquarters in Amstelveen, the Netherlands. Twelve countries are currently affiliated to the WNA
